Heel diep licht ze te slapen. Zoals elke avond voordat ik naar bed ga, fluister ik zachtjes in haar oor dat ik van haar hou. Van hier tot het heluhal (heelal), zoals ze zelf zegt, en dan tienduizend rondjes om de aarde en weer terug. Soms worden in haar slaap nog armpjes om mijn nek geslagen en heel af en toe brabbelt ze ook iets onverstaanbaars terug. Maar meestal slaapt ze gewoon tevreden in haar bedje door.
Van hier tot het heluhal en tienduizend rondjes en weer terug is veel. Echt heel erg veel. Als we het overdag tegen elkaar zeggen, maken we er soms een grapje van. Dan komen er nog wat dieptes van de zee, rondjes om de zon en de maan bij en moeten we er allebei heel hard om lachen. Het is gewoon niet voor te stellen hoeveel dat is. Het wordt er grappig van.
Als ik naar mijn kinderen kijk in hun bedjes of gewoon overdag als ze aan het spelen zijn, weet ik zeker dat ik ze het mooiste wil geven wat er is. Iets wat de meeste ouders en opvoeders zullen herkennen. Maar wat is dat dan, het mooist? Tienduizend rondjes om het heluhal zijn onbetaalbaar en al helemaal niet in geld uit te drukken.
Misschien kijk je af en toe al op deze site, of misschien nog niet. Als je er wel al even rond gekeken hebt, zal je waarschijnlijk dit gezegde van de Haida Indianen zijn tegengekomen; we hebben de aarde niet geërfd van onze voorouders maar lenen haar van onze kinderen. Deze uitspraak herinnert mij elke dag eraan dat keuzes nu impact hebben voor de toekomstige generaties.
Het mooist wat ik kan geven is dus nu keuzes maken die impact hebben voor nu en later.
De Haida Indianen hebben het zelfs over zeven generaties verder. Elke beslissing die zij maken is gericht op de lange termijn en niet alleen op de korte termijn winst. Ze kijken welke impact het zal hebben voor hun kinderen, voor de aarde en alles wat op haar leeft.
Als ik dat echt tot elke vezel in mijn lichaam besef, dan werken de Indianen samen met de natuur. Ze zijn dienend aan de aarde in plaats van dat ze kijken naar wat zij zelf willen en niet nadenken over de gevolgen.
In onze Westerse maatschappij denken we juist tegenovergesteld. Alles is erop gericht iets snel te krijgen, wat even lekker kan voelen. Wat vandaag in is, is morgen alweer uit. Het is gericht op onszelf en niet om samenleven met de aarde en haar bewoners. We denken niet na over welke gevolgen ons korte termijn denken heeft voor onze kinderen. Of de aarde waarmee we samenleven. Dat beseffen vind ik best confronterend.
Als we duurzaam willen leven en onze prachtige aarde aan de volgende generaties door willen geven, vraagt dat dus echt om een andere manier van denken en doen.
Maar hoe kunnen we de blik van de Indianen mengen met onze eigen Westerse manier van leven? Waar ook een heleboel dingen wel fijn aan zijn? We zijn natuurlijk geen Indianen en hebben dus met elkaar te zoeken naar andere manieren die hier passen.
Het gaat voor mij niet over niet meer doen, maar kijken naar wat wel kan. Passend bij jouw eigen kleur groen en bij de aarde. Voor nu en op de lange termijn. Want hoe vaker we kleine en grotere duurzame keuzes zullen maken, hoe meer het in ons DNA, dat van onze kinderen en van de wereld komt. Meer lezen over jouw kleur groen of anders leren denken? Lees dan de blogs; Vijftig tinten groen of Zeg, Riddersma, wat bedoel je eigenlijk met duurzaam opvoeden?