Huppelend, hand in hand met een vriendinnetje kwam ze uit school. Ze hadden op school zo heerlijk samen gespeeld en wilden nu ook graag spelen. Natuurlijk mocht dat. En natuurlijk kon dat. Spelen mag, uitzonderingen daar gelaten, altijd. Hoe meer er gespeeld wordt, hoe beter. Samen liepen we met elkaar naar de ouder van het vriendinnetje toe.
Ja het spelen mocht wel. Ja, het kon ook wel. Maar vandaag niet. Want er moest van alles geregeld worden. Morgen dan? Met ons lesrooster, is spelen op de woensdagen altijd heel fijn. Nee. Dat kon ook niet. Dan werd er al gespeeld met vriendinnetje B. Op donderdag was er sport en op vrijdag konden wij niet. Uiteindelijk werd het de vrijdag in de week erop want het meisje had ook al een afspraak met vriendinnetjes C en D. Maar het was wel fijn om alvast te plannen want het was al zo lang geleden dat de meiden samen gespeeld hadden.
Ondertussen keek dochterlief steeds minder blij. Volgende week vrijdag.. Teruglopend naar huis gingen we nachtjes tellen hoe ver dat nog was en zette ik de afspraak met een knoop ik mijn buik in mijn agenda. En terwijl ik dat deed, keek mijn dochter boos naar mij.
Tijd voor een gesprekje. Ze wilde niet nu al weten wat ze volgende week vrijdag ging doen. Misschien had ze dan wel zin in zelf spelen of iets heel anders. En ook mij gaf het stress om een agenda bij te moeten houden voor een kleuter. Daar kwam mijn knoop in mijn buik vandaan en daar wilde ik naar luisteren.
Als volwassene ben ik ooit bewust uit de ratrace gestapt van volle agenda’s met afspraken maanden van te voren. Soms rende ik letterlijk van een terrasje af naar de volgende afspraak. Tot ik er letterlijk van omviel. Dat wil ik nooit meer. Ruimte in mijn agenda heeft me heel veel rust gegeven om goed te kunnen voelen. Voelen wat erop dat moment bij me paste en die ik door al het rennen en mijn druk-zijn-met-druk-zijn vergeten was.
Het gaf ruimte voor dingen waar ik op dat moment zin in had. Met mensen die daar op dat moment ook zin in hadden. Mijn legere agenda brengt me dichterbij mezelf. Ik word steeds minder geleefd door wat er allemaal moet, maar door wat ik graag wil. Een spontaan ijsje met de kinderen in een park, tijd voor mezelf, zitten met de kinderen bij het strandje om de hoek. Vanuit die 'lege' tijd ontstaan de beste ideeën, en ben ik veel effectiever.
Toch wordt druk zijn in onze maatschappij nog als status gezien. Als je vraagt hoe het met iemand gaat, is al snel een antwoord “druk”. Druk-zijn brengt iets interessants met zich mee. De gedachte is toch snel; “ die heeft het druk, dus die zal wel interessant werk / een boel vrienden/ zelf in te vullen, hebben”. En dat begint dus al bij kleuters.
Ik vraag me sterk af wie je er een plezier mee doet. Mijn dochter en mij in ieder geval niet. Er moet al genoeg. Sinds deze keer hebben wij dan ook de afspraak (die niet in de agenda staat) dat we nooit meer volgende- week- vrijdag afspraken maken.
We kiezen voor rust en ruimte in onze dagen. Zij blij omdat ze kan kijken waar ze zin in heeft op dat moment en ik blij omdat ze leert niet te rennen door een bomvolle agenda, maar leert luisteren naar zichzelf.
Hoe vaker een kind in verbinding is met zijn of haar eigen behoeften en gevoelens, hoe meer ze leren dat ze daarop mogen vertrouwen en naar mogen luisteren.
Ook dat begint dus al bij kleuters.
In verbinding zijn met eigen gevoelens en behoeften, maakt dat kinderen een stevig innerlijk kompas kunnen ontwikkelen. Hoe steviger het kompas, hoe beter kinderen weten wat bij hen past en wat juist niet.
Je zou kunnen zeggen dat afspraken eerder gaan over to-do lijstjes, dingen die 'moeten' vanuit je hoofd. Terwijl 'lege' tijd meer gaat over voelen en kijken wat op dat moment past.
Wanneer je dus het beste uit je kind wil halen, is het belangrijk om kinderen veel in verbinding te laten staan met hun eigen gevoelens en behoeften. Een van de manieren om dat te doen is dagelijks zorgen voor 'lege' tijd. Tijd zonder dat er afspraken zijn.
Comments