Het reguliere onderwijssysteem gaat om hoge cijfers. Om goed kunnen leren. Maar dat leren gaat alleen over cognitie. Over leren met je hoofd. Kinderen die goed kunnen leren met hun hoofd, worden hoog gewaardeerd. De cijfers staan mooi op een rapport en kinderen krijgen vaak geld voor dat mooie rapport.
Ons hele schoolsysteem is erop gericht om de economie te laten groeien. Betere cijfers wordt vaak gelinkt aan veel geld verdienen en groei. Groei die toen ons schoolsysteem opgezet werd, hard nodig was om de economie op te bouwen. Zo kwamen er banen en werd ons land welvarender.
Maar als we duurzaam willen kijken, is deze groei achterhaald. We kunnen helemaal niet meer groeien. Dat kan onze aarde niet dragen. Nu al zijn er eindeloos veel negatieve effecten van deze groei dagelijks te ervaren in ons klimaat bijvoorbeeld.
Wanneer we willen kijken naar duurzaam onderwijs zal het moeten gaan over de verbinding met de aarde en anderen. Mensgericht en duurzaam samenleven met de wereld.
Daarvoor is het nodig dat kinderen eerst zichzelf goed leren kennen. Het gaat om vragen als wie ben ik, hoe kan ik omgaan met mijn gevoelens, waar sta ik voor, wat is belangrijk, hoe kunnen we goed samenwerken en hoe kan ik met mijn talenten bijdragen aan een duurzame wereld? Holistisch kijken dus.
Het is dus heel belangrijk is dat we gaan kijken naar talenten. Dus niet hoe hogere cijfers hoe beter. Maar hoe passender hoe beter.
Hoe beter een kind weet wat zijn of haar talent is, hoe groter de kans dat een kind komt op de plek die het best past. Nu én later.
Terwijl ik bij ons aan de keukentafel zit vraag ik mezelf van alles af. Het is namelijk al wekenlang het onderwerp van gesprek; de middelbare school.
Zoonlief zit namelijk in groep acht en dus worden er open dagen bezocht en druk gepraat over welke scholen het leukst zijn en waarom. Maar waar het vooral over gaat is over naar welk niveau iedereen waarschijnlijk gaat. De meeste mensen gaan dan voor hoe hoger hoe beter. Zo was er een vriendje die aangaf minimaal naar de Havo te moeten omdat hij dan uitgedaagd bleef en van zichzelf (of vonden zijn ouders dat?) nogal lui was. Of de jongen die Gymnasium pas goed vond want zonder Latijn was het allemaal te makkelijk. Dat kan natuurlijk. Er zijn kinderen die uitgedaagd willen worden. Maar ik vraag mezelf vaak af, voor wie wil een kind dat?
Ik moest denken aan de jongen die nooit stil kan zitten, maar zo ontzettend grappig is dat we altijd heel hard moeten lachen. Of dat meisje die nooit kan stoppen met praten over het verzorgen van haar dieren en dat andere klasgenootje wat zo ontzettend lekker kan bakken. Hoe zou het voor die kinderen zijn dat hun talenten zo ontzettend onderschat worden? En dat je pas goed genoeg lijkt te zijn als er hoge cijfers gekregen worden.
Hoe zou het zijn als we het gaan hebben over het verduurzamen van de maatschappij, ook zou gaan over herwaarderen van talenten? Omdat we om een duurzame wereld te bouwen iedereen nodig hebben.
Niet alleen degene die cognitief sterk zijn. Zodat die jongen vol trots kan zeggen “ ik kan zo goed werken met mijn handen dus ik word loodgieter”. Of dat meisje kan zeggen “ik hou van buiten werken en opgeruimd dus ik word vuilnisvrouw”. Zouden er dan niet veel meer mensen gelukkig zijn? Dat het belangrijkste dat je gewoon mag zijn wie je bent. En dat precies is waarmee je gefeliciteerd mag worden. Het beste voor je kind is het beste voor de wereld.
Comentarios