Een beetje onzeker kijkt ze me aan. We kennen elkaar net en ze laat me trots haar nieuwe huis zien. Met speelkamer. Het zal je vast niet verbazen, maar ik hou ervan; mensen die kindgericht denken. En een huis hebben waarin veel ruimte is om te spelen; te mogen ontdekken en te leren.
Ook in deze kamer liggen bakken vol speelgoed. Ik zeg tegen haar hoe gezellig het eruit ziet en dat haar kinderen er vast veel van gaan genieten.
Opeens krijgt ze een onzekere blik. ‘Wel veel speelgoed he?’ zegt ze. ‘Dat is allemaal tweedehands. We hebben veel van vrienden gekregen’.
Opeens zie ik mezelf door haar ogen. Het is een blik die ik wel vaker krijg de laatste maanden. Sinds mensen buiten mijn eerste kringetje om, ‘weten’ dat ik groen denk en hierover schrijf voelen mensen zich bekeken. Alsof ik ga oordelen of iemand wel groen genoeg denkt, kijkt en doet. Alsof ik van de groenpolitie ben. Wat mij betreft gaat het daar helemaal mis.
Ik ben namelijk niet van de groenpolitie en wil het ook absoluut niet zijn. Er zijn wat mij betreft echt heel veel tinten groen. En iedereen moet daarin zijn of haar eigen vorm vinden.
Op groen of duurzaam leven zitten zoveel oordelen; dat een ander misschien wel nog vlees eet of een ei, of veel speelgoed heeft, of nog erger, plastic speelgoed. Of mensen die zeggen tegen ouders waarbij alles van hout is, dat kan ik niet betalen. Alsof ze daarmee willen zeggen dat speelgoed van hout beter is en deze ouders dus hoger op de duurzame ladder staan.
Sinds ik ben begonnen te schrijven voor Let’s grow green, zit ik ook in bepaalde groepen over duurzaam ouderschap. Daar zie ik het ook. Koopt iemand een tweedehands zandbak, roept een ander dat het van plastic is en dat dan micro plastics in de mond van het kindje kunnen komen. Terwijl het hout van de zandbak van de ander dan weer niet bepaalde duurzame keurmerken heeft.
En zo zijn er eindeloos veel oordelen te bedenken. Het is vast heel vaak goed bedoeld om zo 'goed' mogelijk duurzaam bezig te zijn. En tegelijkertijd roept het bij mij altijd weerstand op.
Ik denk dat wanneer we een andere wereld willen bouwen, we daar echt mee moeten stoppen. Stoppen met oordelen. Stoppen met nieuwe dogma’s. Stoppen met zo hoog mogelijk op de groene ladder willen staan.
Er zijn zo ontzettend veel manieren om met een groene bril op te leven. Het is daarbij de kunst om je groene bril op te zetten en jouw eigen kleur groen te vinden.
Wat is de kleur groen die precies past bij wie jij bent en waarbij je samenleeft met de natuur?
De natuur laat ons dit ook zien; er zijn zoveel kleuren groen. Nooit is er een groene kleur die zegt beter te zijn dan een ander. Allemaal zijn ze zichzelf en werken ze samen met de Aarde.
De andere kant van niet veroordelen is achteroverleunen. Niet kritisch kijken naar je eigen handelen. Het allemaal ‘wel goed vinden’ want iedereen heeft toch zijn eigen kleur groen.
Iedereen heeft een stukje van de Aarde nodig om te leven. Als de hele wereld zou leven zoals wij, verbruiken we per jaar 3,6 Aardes om in onze behoefte te voorzien. Als Nederlanders scoren we hoog op deze lijst.
Ook als ik naar mezelf kijk, ben ik mezelf steeds opnieuw aan het uitvinden. Ook ik heb nog werk te doen om binnen een Aarde te leven.
Samenwerken met de Aarde en binnen een Aarde leven is dus nog verre van normaal. Gelukkig zijn er wel steeds meer mensen hiermee bezig.
Het zijn mensen die moeite doen om buiten hun eigen kaders te kijken en denken. Om hun kinderen op een andere manier op te laten groeien dan we kennen. Buiten de lijntjes kleuren vraagt altijd moed.
Maar nog steeds is die groep een uitzondering.
Wat mij betreft is duurzaam leven een groene reis. Een reis die je niet van de een op de andere dag maakt of die gelijk zichtbaar is aan de buitenkant.
Wanneer we onze kinderen duurzaam willen opvoeden zijn we met elkaar een nieuwe cultuur aan het bouwen. Een die gaat over kijken naar de impact op de lange termijn. Over samenwerken met de Aarde.
Dat vraagt tijd, aandacht en heel veel liefde. Dus laten we stoppen met elkaar veroordelen over de kleur groen van onze bril en samen op reis gaan om zo samen te bouwen aan een toekomst voor morgen.